Time is so fast

Yesterday was kind of having-fun day with my friends. We haven't been here for a long time; however, at the moment of writing those who are studying at Kyunghee and here I in Yonsei are very close friends and seems it will last until my life ends.

Before a cinema we were having a chat as usual. Like phylosophy, politics so on. When we were talking about the future like 5 years later I found I am not a kid anymore that maybe in next few years I need to write invitation for my wedding :D

The people those surrounding me are brilliant people that gives me energy everydays. Like the 3 girls mentioned above, my family, friends, students staying at our dormitory, my roommate, next-room-classmate, classmate so on.
I am happy that I have met these people. Life gives everyone a gift, whether to open the box or not is your choice. I recommend open it. Because it is gift. Also try to give gift to others who doesn't have it.
I will work as hard as possible to make others find their doors.

It is today. Tomorrow, the day after day tomorrow, someday there will be my time to go out of this universe. Until that moments comes I won't stop believing, thinking, working, learning,,.

Love when you are alive

Yesterday the scholarship students went to some kind of orientation. Well everything were cool except the microphone had a problem during the speeches. It was the first time that I felt full after having my breakfast. Also there was a ministry of education there for the opening ceremony.

Today there were some wonderful speeches by powerful 2 ladies. At the last speech the woman whom introduced how to dream and how to make true showed as one video. Before these speeches I didn't really like to go for these kind of speeches. However it was awesome. I felt in my sea of thoughts.



Just a moments ago I watched this again. So that I found out how weak bastard am I.
I have a dream.

The reason that I gave subject as Love when you are alive is because, when I was watching  it I remembered one of Mongolian famous poem.

All together to the TOP

From this point

Starting from this moment I am no longer writing my blog in my native language in order of studying foreign language. It seems like writing makes lots of thoughts. During last 2 weeks I have been blogging quite actively. I felt like my English and Korean ability decreased as number of blog posts increase.

Or it was just my bad. Anyway I am going to write blog in English or Korean. In my experience the best way to learn foreign language is think in that language.
I have a dream. To make that real I need these two languages.

Temporarily out of e-world

Энэ нөхөр цахим ертөнцөөс түр зуур тасарна гэж байгаа. Тасрах арай биш юмаа. Онлайн байх хугацаагаа эрс буюу 80 хувь багасгаад мэйлээ л үзэж байнаа. 2 долоо хоног үзээд амтанд нь орчихвол компьютер автал нээх ороод байхгүй ээ.

Дасан зохицох оо гэж

Монголд сургуульд байхад Геополитикийн багш нэг аймар юм ярьж байсан юм. Монголчууд бол нүүдэлчин ард түмэн. Түүнийгээ дагаад ямар ч газар дасан зохицох бие болоод сэтгэл санааны уян хатан байдалтай. Харамсалтай нь дасан зохицоо л бол буцаж гардаггүй гэсэн. Ерөнхийдөө бол цагаан өнгө шиг. Цагаан өнгийн цаасан дээр ямар ч өнгийн будаг цацсан тод харагддаг шиг.

Энд удаан байчихсан нөхдүүд Монголоор ярихаар ойлгохгүй байгаа юм шиг, зарим нь ч ойлгоод байгаа хэрнээ худлаа жүжиглээд байдаг юм л даа нэг тийм болчихдог. Ядаж байхад энд ихэнх юмнуудыг техникийн дэвшлийг амьдралд байж болохоор нь ойртуулаад хүмүүсийн амьдралыг сайхан хялбарчилчихсан. Тэгэхээр шороогоор шуурсан Монгол руу яаж очих юм гэдэг л болчихсон. Гэсэн ч зүрхнийх нь гүнд үхэхдээ нутагтаа очиж ясаа тавина даа гэдэг бодол байдаг юм шиг. Ямар ч гэсэн Монгол руугаа бол явахгүй би Солонгос хүн гэж хэлэх хэд хэдэн хүнтэй таарч байлаа. Хүний өөрийн шийдвэр, тэгээд ч нэг ч гэсэн хүн арай тайван амьдрах болж байгаа юм даа. Хамаг гол буруутан бол хангалттай хугацаанд төр барьсан тэнэгүүд. Баахан юм ярьж гарж ирчихээд худлаа ярьдаг тэнэгүүд. Ард түмэн ч гэсэн худлааг нь мэдсээр байж сонгоно. Одоо бол бүр 2 жилийн өмнөөс сонгуулийн компанит ажлаа хийдэг болчихсон байна шд. Яахав ухаан сууж л байгаан шинж. Тэгээд хараад байсан юманд амархан дасан зохицдог л бидний хамгийн гол дутагдал болоод байна даа. Тэгээгүй бол уг нь энэ болохгүй байна шдээ гээд орилоод сууж байхсан.

Зүгээр л бичихийг хүсэв

Ангийнхан бүгд ханиад хүрчихээд байхад Тайванаас ирсэн нэг нөхөр бид хоёр овоо гайгүй яваад байсан, хэд хоногийн өмнөөс өгсөн сануулгынхаа дагуу үрэвсүүлэгч вирус миний хоолойд аль хэдийнэ орж үйл ажиллагаагаа явуулж эхэлжээ. Өнгөрсөн шөнө хэд ч сэрэв олигтой унтаж чадаагүй. Новш гэж балай юм. Их замын эхэнд явж байж ингээд өвчин яриад явж байдаг.

Ямар ч гэж буцах гэсэн сонголт байхгүйгээс хойш тэмцэнээ. Хэт олон зүйлс толгойд ороод тайван байхгүй болсоноос болов уу ч гэж бодов. Шалтгаан нь юу ч байсан оюун бодолтой минь холбоотой болоод л байх шиг байна даа.

Ерөнхийдөө өдөрт миний хийдэг зүйлс гэвэл өглөө босно хичээл рүү гээ орно, дуусаад хоол идлээ, өрөөндөө буцаж ирлээ, жаахан амсхийлээ, тэгээд үргэлжлүүлээд хичээл хийлээ, компьютерийн өрөөрүү ирнэ, жаахан юм уншина Монгол руу харьцана, мэдээ уншина, буцана дахиад жаахан хичээл хийнэ, тэгээд буцаж ийшээ ирж сайхан амраарай гэдэг үгийг тараачихаад өрөөрүүгээ унтахаар явна. Энгийн л нэг оюутаны амьдрал байхдаа. Энд ирсэн миний хамгийн нэгдүгээр зорилго бол сурах. Сурах гэдэг гэхдээ миний амьдралын зорилго биш. Сайн суралцаад төгсөх гэдэг амьдралын зорилгоо хэрэгжүүлэх миний хамгийн гол зэвсгүүдийн нэг байх болов уу.

Би гэдэг хүн ер нь зүгээр суух туулиас дургүй хүн, тэр нь дорвол унтаж байсан нь хамаагүй дээр гэж үздэг хүн л дээ. Хүний амьдрал нэг том зорилгоо биелүүлнэ гэхэд бас тийм ч их хугацаа биш юм шиг харагдаад байдаг болчихлоо. Худлаа ярьж суух өөр, хийж суух нэг өөр юм билээ.

Би ер нь их олон зүйлээр бахархаж явдаг хүн. Улс орон, гэр бүл, найз нөхөд гээд.
Улс орон бол Монгол ямар бахадмаар түүхтэйг хүн болгон л мэднэ биз. Нэгэн цагт дэлхийн тал, тухайн үеийн нөхцөл байдлаар(Америк нээгдээгүй байсан)гээд бодвол Африкийг орхиод дэлхийг тэр чигт нь. Угаасаа Евро-Ази л дэлхий ертөнцийн төв болж байсан. Тэгээд уналт бууралтын үедээ их гүрнүүдийн зэвүүн бодлого байсан ч уусчихалгүй, тараад алга болчихолгүй тогтож үлдсэн гэж байгаа.Өвөг дээдэс маань үнэхээр агуу ухаантай байжээ. Алтан ургийн хамгийн сүүлийн хаан Лигдэн хүч тэнцвэргүй тулаанд эцсээ хүртэл тулалдаж, Манж гүрний бодлогод өвөг дээдэс маань нэгдэж байсан. Түүхийн номноос сонсоогүй хүмүүс энэ улсын ирээдүйн төлөө амь насаа өгцгөөсөн гэдгийг сайн мэдэж байна. Бахархмаар биш гэжүү?
Гэр бүлийн хувьд энгийн л нэгэн айл. Гэхдээ манай өвөө нар их агуу хүмүүс байсан байгаа юм. Авга өвөө өнчирсөн хүүхдүүдээ хүний зэрэгтэй хүн болгож хүмүүжүүлж, амьдралын их замд хөтөлчихөөд амрах үеээ болоод ирэх үед нь илүү амгалан газрыг хайгаад явчихсан юм шиг. Нагац өвөө ч гэсэн амрах үеээ болсон илүү амгалан газрыг хайхаар явах шиг болсон. Өвөг дээдсийнхээ түүхийг сонсож байхад домог шиг л юм сонсогдоод байдаг, ер нь жирийн нэгэн Монгол айлд иймэрхүү зөндөө байдаг шиг санагдсан. Аман уламжлалтай ард түмэн шүүдээ бид.

Эрхийг сурахаар бэрхийг сур гэж 2-р ангид байхаас хойш сонссон үг. Сүүлийн үед харин нээх их сонсоогүй мартах тийшээ хандаж байж. Энэ уламжлалын хүчинд Монгол улс өдий зэрэгтээ хүрч ирсэн байх. Харамсалтай нь одоогийн зарим хүмүүс багадаа хэтэрхий энийг мэдэрсэндээ ч юмуу хүүхдүүдээ дэндүү эрхлүүлээд байх шиг ч харагддаг юм.

За юу ч биччихэв. Бодож байсан зарим зүйлсээ сийрүүллээ. Зүгээр л бичихийг хүсэв. Ярих хүн олдохгүй үед блогтойгоо л ярих юмдаа.

Танихгүй царайлах

Өнгөрсөн жилийн өдийд нэг нөхөртэйгээ таньдаг ч танихгүй царайлаад хэдэн долоо хоног болчихсон байсан үе байна шд. Тэгээд өдөр өнгөрч байхад залгаж төрсөн өдрийн мэнд хүргээд буцаж сайндлаа сайндлаа болоод муурын байшингийн галыг унтрааж байв.

Одоогоор миний цөөхөн хэдэн итгэдэг хүмүүсийн нэг. 2000 км цаанаас сая хальт мэндчилгээ дэвшүүлэв. 100 жилийн өмнө байсан бол яах байсан бол?

Итгэл мөрөөдөл дээр дөрөөлж босох юм даа. Хөлөө сайн олохгүй будилж байгаач алс хол сүндэрлэн харагдах итгэлээ би тээн алхсаар.