Сүүлийн үед нөгөө миний сэтгэл санааны байдал гэж хөөрхий байж байгааг нь дүрсэлвэл хэлбэлзлийн давтамжийг хэд дахин хурдасгачихсан юм шиг нэг ёсондоо их хурдан асч унтраад байгаа юм шиг болчихов.
Урд маяглаад явж ядаад байгаа нөхдүүдийг цохиод авмаар мэдрэмж хүртэл төрөх юм. Газар гишгэхдээ уг нь шоргоолж гишгэх вий гэдэг хүн чинь нэг иймэрхүү болж болдог л юм байна. Нэг талаараа дүрс гэсэн нэг тийм талтай. Шалтгааныг нь даанч тодорхойлох боломж алга болтой. Ядаж байхад гадаа бороо ороод мөнх хөх тэнгэрийн байж байгааг.
Тэнгэр муухайрахын өмнө сургуулийн ууланд авирдаг клубынхэнтэй Сөүл хотын хамгийн өндөр уулын ноён биш ч багагүй өндөр оргил дээр гараад, яг урдаас салхи салхилаж байхад төрсөн мэдрэмжийг үгээр хэлэх ч юм биш. Тэгсэн атал буугаад л юм идээд буцаад ирж байх замын турш, бүр үргэлжлээд одоог хүртэл нэг тийм сонин байна. Сонин гэдэг үгээр тодорхойлж чадахгүй тийм л балай мэдрэмж. Хамгийн айж байгаа юм нь оюун бодол маань ингэж тогтворгүй байж байгаад янзан бүрийн санаанд оромгүй үйлдэл гаргачих вий гэж л санаа зовж байна.
Иймэрхүү юм болохоор хэзээний үнэнч нөхөр блогтойгоо ингээд л яриад ч байгаа юмуу суудаг болчихож.
No comments:
Post a Comment