Эдийн засгийн "хэв"

Эдийн засгийн талаар сонирхож уншдаг болоод жаахан хугацаа өнгөрч байна тэгээд магадгүй нэг зүйлийг ажиглалаа. Ер нь бол Англи гэдэг улсыг хамгийн анхны түүх эхэлсэн газар гээд үзэж болохоор юм шиг. Англи, Америк, Европ, Ази. Нэг иймэрхүү янзаар явсан юм шиг. Энэ дунд Япон ганцаараа өөр байх шив.

За гол сэдэв руугаа орвол. Ямар нэгэн хөгжингүй, эсвэл шинээр аж үйлдвэржсэн улсуудыг харж байхад анх хөгжиж эхлэхэд нь хэдэн гол нөхдүүд хамаг зүйлийг хийж бүтээгээд, томордог. Тэд томрохын хэрээр улс орны эдийн засаг хөгжсөн байх жишээтэй. Тэгж байгаад гайгүй хөгжилтэй болоод ирэхэд нь нөгөө анхны зүтгүүрүүд маань хэтэрхий аврага болчихдог ба шинээр компаниуд гарч ирэх гэхээр зүгээр гулсуулж залгичихаад болохгүй, өөрөөр хэлбэл монополь болчихдог. Энэ жишээ Англид нөгөө аж үйлдвэрийн хувьсгалийн үеийн эздүүд, Америкт Рокфеллер, Дюпон, тэгээд наашилбал Солонгост Хьюндэй, Самсунг гээд Монголд MCS, Genco, Nomin мэт.

Economist.com дээр нэг нийтлэл гарсан байсан. Солонгос гэдэг энэ улс дэлхийн эдийн засгийн хямралын үед chaebol гэгдэх нөхдүүд нь аварч гарсан бүр өсөлттэй гаргасан гэж байгаа. Уг нь бол эд нарыгаа авилгал өгсөн, монополь гээд үзэж ядаад байдаг байсан чинь ингэж байна. Тэгээд хэтэрхий томрохоороо дийлдэхээ байчихдиг шиг. Ямар ч байсан Монголыг бас л нэг иймэрхүү ирээдүй хүлээж байх шиг байна. Гол нь төр цагаа олсон зөв зохицуулалт хийгээд байвал бизнессийнхэн гэдэг нөхдүүд зөв талаараа зүтгүүр нь байж болох юм. Даанч хамаг юм нь холилдоод хэн нь хэн гэдэг нь мэдэгдэхээ байчихсан.

One more lonely night

At the moment of writing this I have been in Korea for 4 days. From the time I entered flight it had been nice until I needed to leave other students those whom came to Korea with me. I was supposed to be picked up by someone who is from language institute. Unfortunately there were no one to come so I decided to get here by on my own. I took a bus to get here and it took around 2 hours due to the traffic jam. After that I had a trouble with finding this campus. Whew, finally I got here and took a test at the time when I haven't been slept for more than 30 hours.

Then the guy who is from Iran took me to the dormitory and taught me everthing needed to be done. Now we are friends, a good friends. Also I am getting into Muslim people's life. How honest they are.
About my roommate, he is nice, unfortunately he is leaving Korea in next 4 weeks. And there is one Mongolian in my class. But she act as she doesn't like to talk to me. I don't know, maybe it is just because we have had 2 classes so far.

I feel lonely here. The first day night was terrible. Now it has got better. But still not really nice. Computer and Amin(the guy from Iran), Eric(Malaysia), James(roommate) are my friends now. No one else. I having kind of first-few-days-sickness or something like that. Lonely. I hate this word.

Every time I only remember that there are lots of people's trust is on my back. And I was one of the lucky people those who chosen as a student here. I am trying to fight agaisnt this feeling; however, I haven't found proper way. Maybe time is the best weapon.

There is no way to stop, because it took too much time and trust.

Blogger луу нүүж ирлээ

Урьд нь http://lunarnsky.blog.banjig.net/ хаяг дээр хувийн блог хөтөлдөг, энд жаахан "ажил хэрэгч" маягтай байсан билээ. Банжиг.нэт бол Монголдоо яг бор зүрхээрээ босч ирсэн газар. Баярлаж явдаг юм. Даанч яг юм бичих гэхээр заримдаа таг болчихно. Эсвэл яасан нь мэдэгдэхгүй алга болчихно. Сүүлийн үед дажгүй байгаа ч эцсийн хувилбар гараагүй бета гийн өмнөх дээр байна.

Хэзээ нэгэн цагт мэдээж сайжраад гараад ирнэ биз. Тэр үед нь үндэсний үйлдвэрлэлээ дэмжинээ :D

Өнгөрсөн борооны хойноос цув нөмрөх

Энэ хэлц бол ерөнхийдөө хийх байж байгаад хийгээгүй юмаа хийх ч байдаг юмуу ер нь "бүх юм өнгөрчихсөн хойно харамсах" гэж тодорхойлж болох юм. Би гэдэг хүн хамгаална гэчихээд дайн болчихсон хойно хамгаалах гэдгээ санах юм. Ер нь бол хөлөг онгоцны Bow баймаар байна. Хамгаалах бол хамгийн түрүүнд л байж байдаг. Миний тэр итгэл хаана байна гэж өөрөөсөө асуулаа. Миний тэр шудрага байдал гэж хаана байна бас.

Өвөө шиг хүнээ алдчихлаа. Бүр багадаа уулзаж байснаасаа хойш уулзахгүй байж байгаад сая цагаан сараар нэг очиж золгосон юм. Явахаасаа өмнө очинодоо гэж бодож байгаад л алдчихлаа. Гэр бүл гэж ярьдаг би юу ч хийж чадсангүй. Нас өндөр гарсан бие ядруу, бид нарыг их л хардаг байсан шиг байсан. Хажууд нь сууж байхад өвөөгөө таниж байна уу гэж байсан. Манай өвөөгийн дүү хүн л дээ. Утгагүй юм одоо ингэж бичээд яах ч юм. Үнэндээ айж байна. Монголын агуу өвөг дээдсийн маань бошго, үнэхээр л үнэн зүйл хэлж. Цаг хугацаа хэнийг ч хүлээхгүй.

Миний итгэл, шудрага байдал гэдэг зүйл дэндүү төсөр байжээ. Яаж чанартай болгохоо ч хэлж мэдэхгүй юм. Арай эрт цагт энэ тухай яриад байгаа юм болов уу. Үгүй л баймаар.

О.Дашбалбар : Амьддаа бие биеэ хайрла...

Амьддаа бие биеэ хайрла, хүмүүсээ
Алив сайхан бүхнээ бусдаас битгий харамла!
Хэрэггүй үгийн зэвээр зүрхийг минь бүү шархлуул,
Хэн нэгнийгээ харанхуй нүх рүү битгий түлх!
Архинд орсон нэгийгээ шоолж бүү инээ,
Аяа, чиний аав чинь ч байж мэднэ шүү.
Амжиж, чи өөрөө алдрын зэрэгт хүрсэн бол
Аз жаргалын хаалгыг бусаддаа нээж өг!
Ачийг чинь тэд бас бүү мартаг.
Ганц сайхан үгээр дутаж яваа хүнд
Гарцаагүй түүнийг нь олж хэл.
Гадаа нартай ч, гэрт хүйтэн өдөр
Газар дээр нэг бус удаа тохиолдоно.
Чамд дурласан сайхан хөвгүүнийг
Чанга хатуу үгээр битгий гомдоо, бүсгүй минь
Чамайг хайрласных нь хариуд хайрла!
Чамаас сайхан хүүхэнд ч дурлаж ч болох шүү.
Бидний амьдрал ав адилхан,
Бидний хоолой дээр үг хүртэл нэг янзаар зангирч
Бидний хацар дээр нулимс хүртэл нэг янзаар бөмбөрч
Бидний зам дээр ав адилхан учрал тохиолддог!
Бүсгүйн доголон нулимсыг асуулгүйгээр арчиж
Бүдэрч унасан хүүхдийг дээр өргөн аргад!
Өнөөдөр чи инээж, нөгөөдөх уйлдаг ч
Өөр нэг өдөр чи гуньж, цаадахь чинь дуулна.
Өлгий, авс хоёрыг хүн бүхэн дамждаг болохоор
Өөр юу ч хэрэггүй, бие биеэ л хайрла!
Өргөн хорвоод хүн хайраар л дутаж болохгүй!
Аз жаргалыг би, хүний сэтгэлийн галаар төсөөлдөг болохоор
Алтан нар гэрлээ бидэнд ав адилхан хайрладаг болохоор
Амьд явахыг би бусдад хайраа түгээхийн нэр гэж бодном.
Аз жаргалыг би бусдаас хайр хүлээхийн нэр гэж ойлгоном!
1980 он, Москва хот. 

Ганцаардаад байна

Цагаан сар гараад шинэ жил эхлээд сайхан л байна. Өнөөдөр манай багш гэрт ирээд явлаа. Гэсэн хэдий боловч би гэдэг хүн ганцаардаад байна. Нэг л юм болохгүй яваад байгаа санагдаад байсан энэ шалтгааныг өөртөө онош болгон тавилаа. Би тийм өндөр шаардлага тавьдаг юмуу надад нөхөр гэхээр хүн үлдээгүй харагдаад байх юм. За итгэж болох хүмүүс байна. Даанч таньж мэдээд удаагүй ярьж болохгүй юм. Ярьсан ч зарим нь сэтгэлээсээ бус хандах юм. Тэгэхээр л мянган хүн дунд байсан ч арай "жинхэнэ" ийг нь олж авч чадахгүй юм. Алтангадас одны хувьд байрандаа байгаад харагдаад байгаа боловч хол байна. Сансарын хөлөгтөө суугаад очъё гэвэл холбоогоо тасалчихна. Асуудал надад байгааг мэдээд засах аргыг нь мэдэж байвч, төрийн хэрэгт огтоно гэдэг шиг миний барж дийлэхгүй даваа шиг.

Ядарч байна. Хүмүүсийн төлөө хөдөлж, хүмүүсийн төлөө санаа тавивч намайг юу гэж бодож байгааг харахгүй юмдаа. Ганцхан нүүдлийн цаадахыг харж чаддаг хүмүүс ямар ч цөөхөн юм. Нийгмийн буруу байх л даа. Хэтэрхий хурдан, уулганч маягаар шийдвэр гаргах шахалтууд төрсөн цагаас эхлээд байхад. Тэгээд бодохоор нөгөө буруу цагтаа төрсөн нөхдүүдийн нэг нь би ч юм шиг бодогдоод. Янз бүрийн сургааль, түүхийг сөхөж харвал бичиг үүссэн цагаас хойш л нар мандахаас жаргах газрын бүх л улс орны нийгэм иймэрхүү янзтай байсан бололтой. Үхэхээс айхгүй алалдан тулалдах баатрууд хүртэл ганцаардах гэдэгээс айж байсан бололтой. Энэ л миний амьдрал. Миний энэ бие хийгээд ухаан цааш явах газар их байна. Даанч энэ мэт зүйлийг давж чадах эсэхийг мэдэхгүй юм. Худал хэлж, худал царайлж, өөрийгөө хуурахад ядах юмгүйгээр өвчин намдаагч шиг гарч болох ч юм шиг харагдаад л байна. За ертөнцийн дөрөв дэхь хэмжээсийг дагаад жаахан явахад ямар болох нь харагдах байхдаа.

Аз жаргал

Аз жаргал(миний хийсэн монгол орчуулга)

Alfred D. Souza

Миний хувьд амьдрал гэдэг (жинхэнэ амьдрал) урт хугацааны туршид эхлэх гээд л байх шиг байлаа. Харамсалтай нь эхлээд ямар нэгэн зүйлийг хийх, дуусгаагүй ажил, цааш нь хийх ажил, төлөх ёстой өр гээд дандаа саад бэрхшээл гарч байв. Тэгээд амьдрал эхлэх юм шиг байлаа. Эцэст нь эдгээр саад тотгорууд миний амьдрал байжээ гэдэг бодол тодров.

Энэ л намайг аз жаргал гэдэг зүйлд хүрэх зам байхгүйг олж харахад тусласан юм. Аз жаргал гэдэг бол зам. Тэгэхээр, чамд хором бүр байдаг баялаг. Тэгээд та үүнийг хэн нэгэнтэй чухал хүнтэй хуваалцаж, өөрийн цагаа хуваалцахаар чухал учир үүнийг баяжуулах ... бас цаг хэнийг ч хүлээдэггүй гэдгийг сана...

Тэгэхээр хүлээхээ зогсоод

та сургуулиа дуусгах хүртэл,
та сургуульдаа буцаж явах хүртэл,
та 10 фүнт жин хасах хүртэл,
та 10 фүнт жин нэмэх хүртэл,
та хүүхэдтэй болох хүртэл,
таны хүүхэд гэрээ орхих хүртэл,
та ажиллаж эхлэх хүртэл,
та тэтгэвэрт гарах хүртэл,
та хуримаа хийх хүртэл,
та гэрлэлтээ цуцлуулах хүртэл,
Баасан гарагийн оройг хүртэл,
Ням гарагийн өглөөг хүртэл,
та шинэ машин эсвэл байшин авах хүртэл,
таны машин эсвэл байшин зарагдах хүртэл,
хавар хүртэл,
зун хүртэл,
намар хүртэл,
өвөл хүртэл,
та асрамжнаас гарах хүртэл,
Анхны эсвэл арван тав дахь хүртэл,
таны дуу сайжрах хүртэл,
та архи хүртэх хүртэл,
таны архи гарах хүртэл,
та үхэх хүртэл,
та дахин төрөх хүртэл

одоогийнхоос илүү сайхан цаг байхгүй гэдгийг шийдэх...

Аз жаргал гэдэг бол аян болохоос эцсийн зогсоол биш.



Англи эхээрээ http://www.soulonline.org/bigquest/writings/february/hapiness.htm хаяг дээр зурайж буй

Эцсийн зогсоол

Сүүлийн үед хаврын синдром нь надад эрт мэдэгдээд байна уу, эсвэл өөр бусад санаа тавих олон зүйлсүүдээс болсон уу сэтгэл санаа тогтворгүй ихэнхдээ бодлогширон(Ихэнхдээ болж бүтэхгүй) явах боллоо. Нэг ёсондоо тас аниатай явсан нүдээ бага багаар нээж эхлэх цаг нь болоод нүдээ нээсэн чинь өөрийнхөө ямар аймар хүрээлэл дунд байгааг анзаараад, түүнээсээ болж цочирдолд ороод байх шиг байна даа.

Ерөнхийдөө өөрийгөө хэсэг ажиглаад үзсэн чинь нилээн өөрчлөгдсөн бололтой. Урьд нь тэр миний хүрэх газар гээд нэгэнтээ чиглэж алхаад эхэлчихсэн л бол ямар нэгэн сөрөг зүйлс гарч ирэхэд нь дарахыг нь дараад ихэнхдээ эвлэгхээн тойрч гараад үргэлжлүүлэн алхдаг байлаа. Тэгсэн одоо нэг л сөрөг хүчин зүйл гарч ирвэл цаашдаа үргэлж ийм зам хүлээж байгаа мэтээр хүлээж авдаг болчихож. Мэдсээр байж ингээд байгаа тэнэг ч юм шиг. Юу намайг ингээд сургачихав гэж бодлоо л доо. Тэгээд хүмүүс яагаад өөрийгөө хамгаалдаг гэснээс нэгэн хариулт олчих шиг боллоо. Нэг хүн өөр хэн нэгэн лүү цохилоо гэж бодъё. Мэдээж цохиулсан хүн өвдөнө. Буцаагаад өөрийг нь өвтгөсний хариуд цохиж болох юм. Гэхдээ "хуучин би" мэтийн хүмүүс болохоор зөрүүлж цохиж өвдөлтийг мэдрүүллээ гээд өөрт ч өрөөлд ч ашиггүй гэдгийг мэддэг болохоор зүгээр л сууж байдаг. Цааш нь уг хэрэг тэгээд нээх томролгүй дуусна байх. Тэгж байтал энэ мэт үйлдэл олон давтагдвал яах вэ гэдэг асуулт гарч ирнэ. Тэгээд хамгаалах гэж байгаад ч юмуу санаандгүй нөгөө аймар нөхрийг цохичихож. Тэгсэн өөрийг нь цохих гээд байсан хүн нь айх ч гэх юмуу нөхцөл байдалд орж харин өөрөө болохоор өвдөлтийг мэдрэлгүй хоцорно. Гүй бас тийм юм байдаг юм байжээ?
За тэгээд л муу зан суулаадаа. Өвдөлтийг мэдрэхгүйн тулд.

Миний хувьд дээр бичсэн шиг л байдал үүссэн бололтой юм. Одоо харин буцаад "хуучин би" болохоор шийдсэн гэж байгаа. Хэдий бүтэшгүй мэт санагдаж болох ч миний эцсийн зогсоол бол бүгдээрээ өвдөлт гэдэг үгийг мэддэггүй тийм л газар. Дунд нь би яаж хазайхыг одоо хэлж мэдэхгүй, тэр зогсоолдоо хүртэл явж чадах эсэхийг би мэдэхгүй. Гэхдээ би шугамаа барьж явах болно гэж итгэж байна.