Time is so fast

Yesterday was kind of having-fun day with my friends. We haven't been here for a long time; however, at the moment of writing those who are studying at Kyunghee and here I in Yonsei are very close friends and seems it will last until my life ends.

Before a cinema we were having a chat as usual. Like phylosophy, politics so on. When we were talking about the future like 5 years later I found I am not a kid anymore that maybe in next few years I need to write invitation for my wedding :D

The people those surrounding me are brilliant people that gives me energy everydays. Like the 3 girls mentioned above, my family, friends, students staying at our dormitory, my roommate, next-room-classmate, classmate so on.
I am happy that I have met these people. Life gives everyone a gift, whether to open the box or not is your choice. I recommend open it. Because it is gift. Also try to give gift to others who doesn't have it.
I will work as hard as possible to make others find their doors.

It is today. Tomorrow, the day after day tomorrow, someday there will be my time to go out of this universe. Until that moments comes I won't stop believing, thinking, working, learning,,.

Love when you are alive

Yesterday the scholarship students went to some kind of orientation. Well everything were cool except the microphone had a problem during the speeches. It was the first time that I felt full after having my breakfast. Also there was a ministry of education there for the opening ceremony.

Today there were some wonderful speeches by powerful 2 ladies. At the last speech the woman whom introduced how to dream and how to make true showed as one video. Before these speeches I didn't really like to go for these kind of speeches. However it was awesome. I felt in my sea of thoughts.



Just a moments ago I watched this again. So that I found out how weak bastard am I.
I have a dream.

The reason that I gave subject as Love when you are alive is because, when I was watching  it I remembered one of Mongolian famous poem.

All together to the TOP

From this point

Starting from this moment I am no longer writing my blog in my native language in order of studying foreign language. It seems like writing makes lots of thoughts. During last 2 weeks I have been blogging quite actively. I felt like my English and Korean ability decreased as number of blog posts increase.

Or it was just my bad. Anyway I am going to write blog in English or Korean. In my experience the best way to learn foreign language is think in that language.
I have a dream. To make that real I need these two languages.

Temporarily out of e-world

Энэ нөхөр цахим ертөнцөөс түр зуур тасарна гэж байгаа. Тасрах арай биш юмаа. Онлайн байх хугацаагаа эрс буюу 80 хувь багасгаад мэйлээ л үзэж байнаа. 2 долоо хоног үзээд амтанд нь орчихвол компьютер автал нээх ороод байхгүй ээ.

Дасан зохицох оо гэж

Монголд сургуульд байхад Геополитикийн багш нэг аймар юм ярьж байсан юм. Монголчууд бол нүүдэлчин ард түмэн. Түүнийгээ дагаад ямар ч газар дасан зохицох бие болоод сэтгэл санааны уян хатан байдалтай. Харамсалтай нь дасан зохицоо л бол буцаж гардаггүй гэсэн. Ерөнхийдөө бол цагаан өнгө шиг. Цагаан өнгийн цаасан дээр ямар ч өнгийн будаг цацсан тод харагддаг шиг.

Энд удаан байчихсан нөхдүүд Монголоор ярихаар ойлгохгүй байгаа юм шиг, зарим нь ч ойлгоод байгаа хэрнээ худлаа жүжиглээд байдаг юм л даа нэг тийм болчихдог. Ядаж байхад энд ихэнх юмнуудыг техникийн дэвшлийг амьдралд байж болохоор нь ойртуулаад хүмүүсийн амьдралыг сайхан хялбарчилчихсан. Тэгэхээр шороогоор шуурсан Монгол руу яаж очих юм гэдэг л болчихсон. Гэсэн ч зүрхнийх нь гүнд үхэхдээ нутагтаа очиж ясаа тавина даа гэдэг бодол байдаг юм шиг. Ямар ч гэсэн Монгол руугаа бол явахгүй би Солонгос хүн гэж хэлэх хэд хэдэн хүнтэй таарч байлаа. Хүний өөрийн шийдвэр, тэгээд ч нэг ч гэсэн хүн арай тайван амьдрах болж байгаа юм даа. Хамаг гол буруутан бол хангалттай хугацаанд төр барьсан тэнэгүүд. Баахан юм ярьж гарж ирчихээд худлаа ярьдаг тэнэгүүд. Ард түмэн ч гэсэн худлааг нь мэдсээр байж сонгоно. Одоо бол бүр 2 жилийн өмнөөс сонгуулийн компанит ажлаа хийдэг болчихсон байна шд. Яахав ухаан сууж л байгаан шинж. Тэгээд хараад байсан юманд амархан дасан зохицдог л бидний хамгийн гол дутагдал болоод байна даа. Тэгээгүй бол уг нь энэ болохгүй байна шдээ гээд орилоод сууж байхсан.

Зүгээр л бичихийг хүсэв

Ангийнхан бүгд ханиад хүрчихээд байхад Тайванаас ирсэн нэг нөхөр бид хоёр овоо гайгүй яваад байсан, хэд хоногийн өмнөөс өгсөн сануулгынхаа дагуу үрэвсүүлэгч вирус миний хоолойд аль хэдийнэ орж үйл ажиллагаагаа явуулж эхэлжээ. Өнгөрсөн шөнө хэд ч сэрэв олигтой унтаж чадаагүй. Новш гэж балай юм. Их замын эхэнд явж байж ингээд өвчин яриад явж байдаг.

Ямар ч гэж буцах гэсэн сонголт байхгүйгээс хойш тэмцэнээ. Хэт олон зүйлс толгойд ороод тайван байхгүй болсоноос болов уу ч гэж бодов. Шалтгаан нь юу ч байсан оюун бодолтой минь холбоотой болоод л байх шиг байна даа.

Ерөнхийдөө өдөрт миний хийдэг зүйлс гэвэл өглөө босно хичээл рүү гээ орно, дуусаад хоол идлээ, өрөөндөө буцаж ирлээ, жаахан амсхийлээ, тэгээд үргэлжлүүлээд хичээл хийлээ, компьютерийн өрөөрүү ирнэ, жаахан юм уншина Монгол руу харьцана, мэдээ уншина, буцана дахиад жаахан хичээл хийнэ, тэгээд буцаж ийшээ ирж сайхан амраарай гэдэг үгийг тараачихаад өрөөрүүгээ унтахаар явна. Энгийн л нэг оюутаны амьдрал байхдаа. Энд ирсэн миний хамгийн нэгдүгээр зорилго бол сурах. Сурах гэдэг гэхдээ миний амьдралын зорилго биш. Сайн суралцаад төгсөх гэдэг амьдралын зорилгоо хэрэгжүүлэх миний хамгийн гол зэвсгүүдийн нэг байх болов уу.

Би гэдэг хүн ер нь зүгээр суух туулиас дургүй хүн, тэр нь дорвол унтаж байсан нь хамаагүй дээр гэж үздэг хүн л дээ. Хүний амьдрал нэг том зорилгоо биелүүлнэ гэхэд бас тийм ч их хугацаа биш юм шиг харагдаад байдаг болчихлоо. Худлаа ярьж суух өөр, хийж суух нэг өөр юм билээ.

Би ер нь их олон зүйлээр бахархаж явдаг хүн. Улс орон, гэр бүл, найз нөхөд гээд.
Улс орон бол Монгол ямар бахадмаар түүхтэйг хүн болгон л мэднэ биз. Нэгэн цагт дэлхийн тал, тухайн үеийн нөхцөл байдлаар(Америк нээгдээгүй байсан)гээд бодвол Африкийг орхиод дэлхийг тэр чигт нь. Угаасаа Евро-Ази л дэлхий ертөнцийн төв болж байсан. Тэгээд уналт бууралтын үедээ их гүрнүүдийн зэвүүн бодлого байсан ч уусчихалгүй, тараад алга болчихолгүй тогтож үлдсэн гэж байгаа.Өвөг дээдэс маань үнэхээр агуу ухаантай байжээ. Алтан ургийн хамгийн сүүлийн хаан Лигдэн хүч тэнцвэргүй тулаанд эцсээ хүртэл тулалдаж, Манж гүрний бодлогод өвөг дээдэс маань нэгдэж байсан. Түүхийн номноос сонсоогүй хүмүүс энэ улсын ирээдүйн төлөө амь насаа өгцгөөсөн гэдгийг сайн мэдэж байна. Бахархмаар биш гэжүү?
Гэр бүлийн хувьд энгийн л нэгэн айл. Гэхдээ манай өвөө нар их агуу хүмүүс байсан байгаа юм. Авга өвөө өнчирсөн хүүхдүүдээ хүний зэрэгтэй хүн болгож хүмүүжүүлж, амьдралын их замд хөтөлчихөөд амрах үеээ болоод ирэх үед нь илүү амгалан газрыг хайгаад явчихсан юм шиг. Нагац өвөө ч гэсэн амрах үеээ болсон илүү амгалан газрыг хайхаар явах шиг болсон. Өвөг дээдсийнхээ түүхийг сонсож байхад домог шиг л юм сонсогдоод байдаг, ер нь жирийн нэгэн Монгол айлд иймэрхүү зөндөө байдаг шиг санагдсан. Аман уламжлалтай ард түмэн шүүдээ бид.

Эрхийг сурахаар бэрхийг сур гэж 2-р ангид байхаас хойш сонссон үг. Сүүлийн үед харин нээх их сонсоогүй мартах тийшээ хандаж байж. Энэ уламжлалын хүчинд Монгол улс өдий зэрэгтээ хүрч ирсэн байх. Харамсалтай нь одоогийн зарим хүмүүс багадаа хэтэрхий энийг мэдэрсэндээ ч юмуу хүүхдүүдээ дэндүү эрхлүүлээд байх шиг ч харагддаг юм.

За юу ч биччихэв. Бодож байсан зарим зүйлсээ сийрүүллээ. Зүгээр л бичихийг хүсэв. Ярих хүн олдохгүй үед блогтойгоо л ярих юмдаа.

Танихгүй царайлах

Өнгөрсөн жилийн өдийд нэг нөхөртэйгээ таньдаг ч танихгүй царайлаад хэдэн долоо хоног болчихсон байсан үе байна шд. Тэгээд өдөр өнгөрч байхад залгаж төрсөн өдрийн мэнд хүргээд буцаж сайндлаа сайндлаа болоод муурын байшингийн галыг унтрааж байв.

Одоогоор миний цөөхөн хэдэн итгэдэг хүмүүсийн нэг. 2000 км цаанаас сая хальт мэндчилгээ дэвшүүлэв. 100 жилийн өмнө байсан бол яах байсан бол?

Итгэл мөрөөдөл дээр дөрөөлж босох юм даа. Хөлөө сайн олохгүй будилж байгаач алс хол сүндэрлэн харагдах итгэлээ би тээн алхсаар.

Өөрөө хийх боллоо

Энд ирээд найз болж байгаа хэдэн зүйлийн нэг нь компьютер. Нэг талаар энэ улс маань дэлхийд IT хөгжлийн хүртээмжээрээ тэргүүлэх улс. Ер нь бол бидний яриад байдаг Цахим Монгол гэдэг шиг үндэсний хэмжээний хөтөлбөр хэрэгжиж байдаг газар. Автобусны буудлууд дээр нь тэр автобус тийм минутын дараа ирнэ гээд мэдээлж байх жишээтэй.

Тэгээд хичээл дээр нь бичих юм ч гарах юм, өөрөө хийх юм ч гарах юм дандаа энэ компьютерийн өрөө лүү орж ирэхээсээ залхуурсандаа ч гэх юм уу, засгийн газартай зөөврийн компьютерийн санхүүжилт авах талаар урт хугацааны зээлийн төсөл хэлэлцсэн боловч амжилгүй болов :D


Шалтгаан гэсэн би гэдэг нөхөр компьютерийн араас салахаа байгаад, дэвтэр номын бараа харахаа байчих юм гэнэ. Бас ядарна гэх юм. Ер нь би засгийн газрын итгэлийг их эвдчихсэн нөхөр шиг байгаа юм. Гэхдээ нэг талаар ард иргэнээ сургах биеийг нь даалгах талаар анхаарч байгаа хэрэг байж болох ч уялдаа холбоо алга. Ямар ч байсан өөрийн гараар эд ийг босгох хэрэгтэй болж байна даа.

Яагаад гэдэг асуулт

Хэдэн цагийн өмнө Twitter орсон чинь хамгийн эхний нүүрэн дээр BBC ийн нэг жиргэлт байлаа. Тодруулаад харсан чинь Польшийн ерөнхийлөгчийн сууж явсан онгоц Оросын нутагт осолджээ гэсэн байв. Тэгэхээр нь гайхаад 4 сарын 1 өнгөрсөндөө гэж бодоод bbc.co.uk луу ортол эхний нүүрэн дээр нь гарчихсан, видео нь хүртэл байлаа. Цочирдов.

Мэдээг нь үргэлжлүүлээд унштал Польшийн хамгийн нөлөөтэй гэсэн хүмүүс явж байжээ. Польш улсын талаар 2-р дайны үеийнхээс өөр мэдлэг хомс би гайхаж балмагдлаа. Тус улсын албаныхан хөлөглөдөг ТУ-154 онгоц байсан бөгөөд энийгээ солих талаар нилээн олон удаа сануулга авч байсан гэнэ. Яг тэр мөчид өөрийн улсын тухай бодлоо. Манай томчуул хэрвээ онгоцтой байгаад тэр нь хуучирсан байна гэсэн бол ядуу ч гэсэн төсвийн хэдээ шавхан байж шинэ эд авах байсан даа гэж бодол төрж байв. Зовж үзсэн ард түмэн гэж өөр байгаа юм даа.

Яагаад гэдэг асуултын хувьд. Яагаад ийм явдал болох болов гэж бодлоо л доо. Хамгийн түрүүнд пуужингаас хамгаалах систем гэж нэг бодол төрөв. Хэдэн жилийн өмнөөс ОХУ, АНУ ийн хоорондын нэг маргааны сэдэв нь Польшид барих пуужингаас хамгаалах систем болчихоод байсан. Байдлыг ажиглаад байхад Польшийн тал ерөнхийдөө дэмжээд байгаа нь харагдаж байсан. Хийсэн дүгнэлт гэвэл энэ зүгээр л тохиолдол байсан байж болох юм. мөн нөгөө талд албаар зохион байгуулсан байж ч болно. Магадгүй АНУ д талтай байдаг Польшийн томчуулыг нухах оролдлого, эсвэл айлгах оролдлого байж болно. Эсвэл ичсэн хүн хүн ална гээч үлгэр ч байсан байж болно. Бүр халуураад давхивал худлаа үхсэн болж жүжиглэх. Ер нь кино үзсээр байгаад ургуулж бодох гэдэг сайн хөгжиж.

Юу байсныг би таашгүй. Ямар ч байсан Польшийн ард түмэнд гүн эмгэнэл илэрхийлж байна. Амар амгалангийн оронд очсон гэж итгэж байна.

Сүүлийн үеийн нойр

Хичээл эхлээд 12 дахь өдөртэйгөө золгож байна. Нүүдэлчин цусны шинж нь тэр юмуу, хаа газар явсан дороо л дасан зохицчих юм. Хөгжим гэдэг сайхан найз болж байна даа. Компьютер гэдэг найзтайгаа уулзахаар 4 давхар алгасан байж энэ өрөөнд ирэх юм. Өчигдөр сургуулийн гадаад оюутны албанаас нь бидний хэдэн нөхдүүдийг уулзуулав. Дээд ангийнхан гээд л сайхан сайхан гарууд байнаа. Потенциал бол дандаа өндөр гарууд, дунд нь чирэгдэж байна лээ шд. Дуулаад, бүжиглээд, онигоо яриад хийхгүй юм гэж байхгүй гарууд. Тэгээд хамгийн сүүлд нь бидний арай өмнө ирээд хал үзчихсэн ах, эгч нарын өмнөөс үг хэлж байнаа. Та нарт шинэ байр, шинэ хичээл, шинэ орчин гээд хэцүү байгааг мэдэж байна. Заримдаа бүтэшгүй зүйлийн хойноос хөөцөлдөж байгаа сэтгэгдэл төрнө. Гэхдээ үгүй юм шүү, яагаад гэвэл тэр үеийг чинь бид нар ардаа хийгээд энэ хүртэл ирчихээд байна. Хамгийн гол нь энд ганц дайчин хол явах газар биш. Найз нөхөдтэй байхгүй бол даван туулах даваа биш.

Нэг иймэрхүү юм хэлэв. Маргааш нөгөөдрөөс хичээл орж эхлэхээр "нэг нэгнээ чирээд явах хүмүүсийн холбоог" үүсгэх талын арга хэмжээ авнаа :D

Сүүлийн үед нойр гэж нэг сайхан асуудал байна. Унтаад байгаа юм. Тэгсэн хэрнээ амрах шинжгүй шүү. Хэсэг бодож үзсэн чинь, хэтэрхий олон зүйлд тархи юугаа гашилган суугаад байх шиг байна даа. Хамгийн том гэсэн гурван зорилгоо чиглээд бусдыг нь дагалдагч маягаар л аваад явна даа. Тэгэхгүй бол энэ янзаараа мэдрэлийн өвчин тусах шинжтэй болоод явчихлаа.

Цөмийн зэвсэглэлийг хорогдуулах гэрээ

Сүүлийн үед нөхөр Обама, Медведев буюу дэлхийд хамгийн олон цөмийн зэвсэгтэй улсуудын ерөнхийлөгч нар 1991 онд байгуулж байсан цөмийн зэвсгийн талаарх бодлогын гэрээг дахин байгууллаа. Аймар л юм яриад байх юм. Тэгээд бодлоо л доо анх энэ цөмийн зэвсэг гэдэг эд 1945 онд арлын орон дээр ямар хор уршигтай болохоо үзүүлж байсан билээ.

Нөгөө гайхал хүйтэн дайны үед Социалист лагер болон, Капиталист лагерын хооронд хүчээ тэнцүүлэх гэж эцэс төгсгөлгүй мэт оргилын өөд тэмүүлцгээсэн. Түүнийх нь үр дүнд энэ жижигхээн гараг дээр өөрсдийгөө хэд дахин шарчихаар цөмийн бөмбөг гэдэг эдийг бүтээчихсэн. 1945 оноос хойш дайн гарах хэмжээний юм хэд хэд болж байсан ч, аль ч нийгэмд байдаг үхэхдээ үхэр буугаа тавьдаг заншилаас шалтгаалан онцын сүртэй юм болоогүй. Дээд сургуулийн босгыг цуг алхан орсон нэг нөхөртэйгээ ярьж суухад, "Цөмийн бөмбөгөнд Нобелийн энх тайвны шагнал өгөх ёстой, энэ байсан учраас дэлхийн 3-р дайныг түүхэнд бичээгүй" гэх маягийн юм ярьж байлаа. Үнэхээр л энэ эд л байсан учраас ЗХУ, АНУ хоёр хэд хэдэн удаагийн тулгаралтаас буцаж байсан байдаг.

Одоо тэгсэн тэр цөмийн зэвсэгтэй улсуудын клуб нь анх байснаа бодоход хэд дахин их тооны гишүүнтэй болчихсон. Байдал эвгүйрвэл ялагч ялагдагч гэж байхгүй дүр төрхтэйгээр үр дүн нь гарахаар болчихсон. Тэгсэн энэ нөхдүүд цөмийн бөмбөгөө багасгана гээд яриад эхлэв. Гүй, сайн хэрэг шүү дээ. Даанч энэ нөгөө тогтвортой байдлыг алдагдуулна. Даам тоглож байхад хоёр даамны дунд орчихсон байхад яаж ч чаддаггүй. Харин нэг л холдоход хойноос идчихнэ. Тэгэхээр байдал нөгөө талд нэг иймэрхүү л юм харагдаад байна. Гүрэн улсуудын ерөнхийлөгч нар инээж байгаад, "хэдэн арван жилийн дараа яахав, нэг үзчихнээ" гэсэн янзтай юм л хийгээд байна даа. Цөмийн бөмбөг л байхгүй бол хуримтлуулсан цэрэг зэвсгийнхээ хүчийг Ирак мэтийн газар биш бүрэн утгаар нь туршиж, цэвэрлэгээ хийж, дэлхийг дахин хуваана. 2-р дайны төгсгөл хүртэл их гүрнүүдийг бодлого нэг иймэрхүү л байсан. Энэ дунд нь жижиг улсууд шатрын хүүгийн дүрд тоглоно. Ард байгаа тоглогч хүсвэл Бэрс болно үгүй бол тактикийн золиосонд явчихна.


Жижиг улс байх хэцүү ч юм даа.

Ойд алхсан дурсамж

Өнөөдөр хотын төв рүү ойрхон байдаг Монгол Таун гэж нэрлэгдэх газар луу очих хэрэгтэй болоод очиж, хэргээ бүтээчихээд гэртээ ирэх замдаа Сакура шиг мод дэлгэрч байхыг хараад сайхан явж байв.

Тэгээд өгсөөд явж байснаа хажууд байсан ой модыг хараад цаг хугацаагаар түр зуур аялаад ирэх шиг болов шүү. Эхлээд хамгийн сүүлд хэзээ ой модонд орж алхаснаа санахыг оролдлоо. Бага байхаас хойш манай лагерын байшин Жигжидын аманд байсан бөгөөд манай байшингийн хувьд яг ойн хажууханд байдаг байлаа. Өвөө маань зээ нараа салхинд гаргана гэж анх барьж байлаа. Бага байхдаа зун бол ер нь тэр газар л өнждөг байлаа. Урьд нь засгийн газрын лагер байсан болохоор ерөнхийдөө бидэн шиг жаахан юмнууд харагдахгүй дандаа буурал толгойтой голдуу хүмүүс байдаг байлаа. Дээд талын байшин урд талын байшин гээд л 3 хан байшинд тус бүр 2 хүүхэд байдаг. Манай байшинд яахав манай 2 дүү гээд 3 уулаа. Тэгээд л тэр хавьдаа буулгаж өгдөг байлаа шүү дээ. Ой мод руу хааяа орж "дүүгий-даагий" тоглоно. Хувцасаа сольж өмсөнө гээд л. Анх миний дугуй унаж сурсан газар гэж байгаа.

Өглөө мань мэт бол хамгийн эртдээ л 9 цаг гэж босно, гол төлөв 10 цагт. Тэгэхэд өвөө, эмээ аль хэдийнэ босчихсон цай чаначихсан угтдаг байлаа. Өглөөд 5 цаг 6 цаг хавьцаа босоод ууланд гарч алхаж байгаад ирдэг гэдэг байлаа. Тэр эрт яаж босдог байнаа гэж бодоод л ийм хөгшин болж байж өглөө тийм эрт босдог юм байхдаа ухааны юм бодож байснаа санаж байх шиг.

Тэгж байгаад нэг орой унтахдаа өвөөд хэлж байгаад өглөө уул руу явахдаа намайг аваад яваарай гээд унтав. Өглөө намайг жаахан унтаж аваг гэсэн бололтой 7 цагт сэрээж байсан юм. Намар дөхөж байсан найман сар учраас нар мандаад удаагүй байлаа. Тэгээд л дээшээ алхлаа, төд удалгүй уг нь дээшээ явдагаа яриад надтай явж байгаа болохоор уулын бэл хүрэхээс арай наахна суув. Зүүн зүгт байх моддыг заагаад "...тэнд байгаа моднууд намхан энд байгаа моднууд өндөр байгааг харж байна уу?" гэв. Харахад нээрээ тийм харагдсанд би ч тийм байна л гэлээ. "...нар зүүн зүгээс манддаг болохоор цаана байгаа моднууд нь түрүүлээд нар үзчихдэг учраас заавал өндөр байх шаардлагагүй, харин энд байгаа моднууд нар үзэхийн тулд өндөр ургадаг юм..." гэж хэлэв. Өө нээрээ тийм юм байна даа гэж бодож байлаа.

Тэр өдрөөс хойш удалгүй бид нарын хичээл орохоор болж хотын байшиндаа нүүж очлоо. Тэгээд хичээлийн жил ч дуусч удахгүй лагертаа очино доо гээд байж байхад, манай өвөө тэнгэрт хальж билээ. Бага байсан ч гэсэн ахиад тэр гоё хүнтэй уулзахгүй гэж бодохоор нэг л хачин байсан. Юугаа ч мэдэхгүй уйлж байснаа санадаг юм. Тэр зундаа ч яахав лагерт гарсан, тэрнээс хойш ч хэдэн жил дарааллаж гараад би гэдэг хүн гэрийнхэнийгээ дагаад алс холын нутгийг зорьсон билээ. Амралтаараа нэг лагер дээрээ очиж хэд хонохдоо яг тухтай байгаагүй юмдаг. Одоогоос 4 жилийн өмнө байсан юм байна даа. Тэрнээс хойш 2 жилийн дараа буцаад очиход эдийн засгийн хувьд хямрал эхэлчихсэн, лагерийн байшингаа зарчихсан байв. Өчнөөн олон эсэргүүцэлтэй тулгарсан ч хэн нэг нь зарчихсан байв. Ой модонд яг гоё байсан миний санаж чадах хамгийн сүүлийн дурсамж энэ л байх юм. Одоогоос 8 жилийн өмнө гэсэн үг. Яахав тэрнээс хойш энд тэнд явж байгаад нар модны завсраар гэрэлтэх моддын дунд алхсан байж магадгүй ч санаж чадах нь энэ л байна.

Нэг өдөр лагерынхаа газрыг буцааж худалдаж авна даа.

Унтах

Унтах гэж нэг гоё ч юм шиг муухай ч юм шиг эд байнаа. Сайхан унтаад ирэхээр эрч хүч ороод дэлхийг өргөсөн ч бэлэн болчихно. Нөгөө талд унтаж байхдаа болох болохгүй янзан бүрийн зүүд зүүдэлж, эвгүйхэн зүүд зүүдэлчихсэн бол юун дэлхий өргөх манатай, орноосоо толгойгоо цухуйлгах хэцүү. Тэгээд л нойрондоо дийлдчихвэл хоцрох гэх мэт балагтай хэдэн хэрэг цувж өгнө дөө. "Нойрноос морио" гэдэг нэгэн ардын үг байна.

Би уг нь ОпенМН гэдэг багт харъялагддаг хүн. Тэгээд манай багийн ажил эхэлчихээд яваад байдаг би одоогоор орох боломж гардаггүй шүү. Энэ өрөөнд компьютер байдаг ч юм хийгээд суух газар арай биш юмаа. Заримдаа хэн нэгэн орж ирээд гарны оролтын тохиргоо өөрчилөөд, татаж суулгасан програм устгачихаад байх юм. Тэгж байгаад нэг Япон үйлдэл дээрээ харагдсан гэж байгаа. "Олон нийтийн" гэсэн тодотголтой болохоор юу ч хэлж чадаагүй. Удахгүй нэг компьютерний барааг өрөөндөө харахгүй бол бүтэхгүй шинжтэй байна.

Энэ оюутны байр Global шинждээ үнэхээр тохироод байгаа юм даа. Наран ургах зүгээс наран жаргадаг ч юмуу яадаг юм тийм газраас ирсэн нөхдүүд байх юм. Тэгээд ер нь орчин нь ч гэсэн. Нэг удаагийн хувцас угаалтын зардал 2000 болчихоод байхын. Энэ л жаахан тийм. 2 сард ашиглалтанд орсон байр гэсэн доошоо манайхаар бол подваль гэхдээ л гадагшаа гардаг хаалгатай газар луу нь орохоор цемент үнэртээд байгаан.

За тэр ч яахав. Ерөнхийдөө л нэг хэвийн амьдрал ингээд эхэллээ дээ. 5 жил сурна гэж бодохоор бас л хол сонсогдоод байна. Анх ирж байснаа бодоход арай дасчихсан байна. Тэгсэн магистр хийж байгаа гээд нөхдүүд байнаа. 5 жил аймар хол байна гэхээр урдаас наадах чинь ёстой жинхэнэ утгаараа оюутан байдаг нас гэж байна. Оюутан байдаг нас нь ямар ч байдаг юм үзэхээрээ бичээд л байхаас.

Одоо Солонгос хэлний хичээл хийхээр гарлаа. Тэгчихээд тоо жаахан бодохгүй бол толгой бүр явуургүй болж эхэлж байна. Хурдхан laptop ний төсвөө батлуулж авмаар байдаг даанч манай гэрийнхэн намайг хичээл хийхгүй гэж бодоод л байх шиг байгаан. Нэг талаар тийм ч нөгөө талаар би бас нилээн боломжуудыг алдаад байх шиг байнаа.

Монголд бослого болоод байх шиг байсан ямархуу юм болж байгаан бол. Намба алдсан хүний хийж байгаа ажил бас эвгүйрвэл эвгүйрэх л байх. Гэхдээ гайгүй байлгүй дээ.

Эдийн засгийн "хэв"

Эдийн засгийн талаар сонирхож уншдаг болоод жаахан хугацаа өнгөрч байна тэгээд магадгүй нэг зүйлийг ажиглалаа. Ер нь бол Англи гэдэг улсыг хамгийн анхны түүх эхэлсэн газар гээд үзэж болохоор юм шиг. Англи, Америк, Европ, Ази. Нэг иймэрхүү янзаар явсан юм шиг. Энэ дунд Япон ганцаараа өөр байх шив.

За гол сэдэв руугаа орвол. Ямар нэгэн хөгжингүй, эсвэл шинээр аж үйлдвэржсэн улсуудыг харж байхад анх хөгжиж эхлэхэд нь хэдэн гол нөхдүүд хамаг зүйлийг хийж бүтээгээд, томордог. Тэд томрохын хэрээр улс орны эдийн засаг хөгжсөн байх жишээтэй. Тэгж байгаад гайгүй хөгжилтэй болоод ирэхэд нь нөгөө анхны зүтгүүрүүд маань хэтэрхий аврага болчихдог ба шинээр компаниуд гарч ирэх гэхээр зүгээр гулсуулж залгичихаад болохгүй, өөрөөр хэлбэл монополь болчихдог. Энэ жишээ Англид нөгөө аж үйлдвэрийн хувьсгалийн үеийн эздүүд, Америкт Рокфеллер, Дюпон, тэгээд наашилбал Солонгост Хьюндэй, Самсунг гээд Монголд MCS, Genco, Nomin мэт.

Economist.com дээр нэг нийтлэл гарсан байсан. Солонгос гэдэг энэ улс дэлхийн эдийн засгийн хямралын үед chaebol гэгдэх нөхдүүд нь аварч гарсан бүр өсөлттэй гаргасан гэж байгаа. Уг нь бол эд нарыгаа авилгал өгсөн, монополь гээд үзэж ядаад байдаг байсан чинь ингэж байна. Тэгээд хэтэрхий томрохоороо дийлдэхээ байчихдиг шиг. Ямар ч байсан Монголыг бас л нэг иймэрхүү ирээдүй хүлээж байх шиг байна. Гол нь төр цагаа олсон зөв зохицуулалт хийгээд байвал бизнессийнхэн гэдэг нөхдүүд зөв талаараа зүтгүүр нь байж болох юм. Даанч хамаг юм нь холилдоод хэн нь хэн гэдэг нь мэдэгдэхээ байчихсан.

One more lonely night

At the moment of writing this I have been in Korea for 4 days. From the time I entered flight it had been nice until I needed to leave other students those whom came to Korea with me. I was supposed to be picked up by someone who is from language institute. Unfortunately there were no one to come so I decided to get here by on my own. I took a bus to get here and it took around 2 hours due to the traffic jam. After that I had a trouble with finding this campus. Whew, finally I got here and took a test at the time when I haven't been slept for more than 30 hours.

Then the guy who is from Iran took me to the dormitory and taught me everthing needed to be done. Now we are friends, a good friends. Also I am getting into Muslim people's life. How honest they are.
About my roommate, he is nice, unfortunately he is leaving Korea in next 4 weeks. And there is one Mongolian in my class. But she act as she doesn't like to talk to me. I don't know, maybe it is just because we have had 2 classes so far.

I feel lonely here. The first day night was terrible. Now it has got better. But still not really nice. Computer and Amin(the guy from Iran), Eric(Malaysia), James(roommate) are my friends now. No one else. I having kind of first-few-days-sickness or something like that. Lonely. I hate this word.

Every time I only remember that there are lots of people's trust is on my back. And I was one of the lucky people those who chosen as a student here. I am trying to fight agaisnt this feeling; however, I haven't found proper way. Maybe time is the best weapon.

There is no way to stop, because it took too much time and trust.